Trzecie urodziny bloga!

Chociaż blog swoje urodziny obchodził dokładnie 29 marca czyli wczoraj nie mogłam nie napisać tego postu, w którym chciałam opowiedzieć Wam pewną historię~ 


''W pewnym małym, pełnych niezbyt miłych wspomnień miasteczku żyła i mieszkała dziewczynka, która nie miała konkretnego celu w swoim życiu. Nie wiedziała tak naprawdę co mogłaby robić, aby to czym by się zajmowała sprawiało jej przyjemność i radość z danego wyboru. Wciąż dokładała coraz to nowsze pomysły na swoją przyszłość, ale tak naprawdę żadnego z nich nie była pewna do końca.Pewnego dnia, jako jedenastoletnia dziewczynka zupełnie przypadkowo usiadła zaczynając tworzyć coś z czego powstała jej dłuższa opowieść. Nie spodziewała się, że ten krótki moment, który wymyśliła przeleje na kartkę z czego wyjdzie długi tekst, przypominający coś w rodzaju scenariusza/opowiadania/kawałka tekstu do książki. Spodobało jej się to na tyle, że z każdym dniem wymyślała kolejne sceny, które dodawała po kolei, tworząc długą fabułę, z której była zadowolona. Im dłużej w tym siedziała tym bardziej ta mała rzecz, którą odkryła w sobie przypadkowo zaczęła płynąć w jej krwi co sprawiło, że nie mogła przestać myśleć o pisaniu, tworzeniu i dalszym wymyślani kolejnych nowych rzeczy. Z każdym dniem, miesiącem i rokiem było to coraz silniejsze aż zdała sobie sprawę, że nie potrafi żyć bez pisania. Pisała dużo i często, nawet podczas zajęć w szkole, lecz zawsze była wdzięczna Bogu, że nigdy żaden z nauczycieli nie przyłapał jej na odwracaniu uwagi od zajęć. Po każdym powrocie do domu pierwszą rzeczą jaką potrafiła robić było natychmiastowe przepisanie danego tekstu na lepszą kartkę chowając to tak, aby dostęp do tego mogła mieć tylko ona. Po pewnym czasie zaczęła pisać nie tylko po kartkach, zeszytach, ale odważyła się zacząć rozpocząć pisanie na nieco szerszej skali. Wtedy pierwszy raz pokazała swojej młodszej siostrze czym zajmuje się od pewnego czasu i nie wstydziła się pokazywać jej innych swoich prac. Jej siostra wiele razy zachęcała ją do bloga, ponieważ uważała, że jej prace są na tyle dobre, iż mogła dzielić się z tym innymi osobami. Jej siostra próbowała pokazać jej tą pewność, że inni oprócz niej byliby tak samo zachwyceni jej pracami dlatego robiła wszystko, aby młoda pisarka stała się rozchwytywana, uważając, że na to zasługuje. 
Ostatecznie wstydziła się prowadzić bloga. Zmieniła zdanie w momencie, w którym poznała pewną osobę, z którą zżyła się od początku. Dogadywały się niesamowicie dobrze stając się ważnymi dla siebie osobami. Słowa tej osoby dały jej do myślenia i po dwóch miesiącach znajomości postanowiła podjąć się tego dla niej ważnego kroku, trafiając na blog, na który dodała swój pierwszy post tego samego dnia gdy go utworzyła. Jest wdzięczna tej osobie, że namawiała ją do założenia swojej strony i chociaż ich kontakt został przerwany, nie jest utrzymywany od roku tak jest jej wdzięczna do dzisiaj za to, że wierzyła w nią całą sobą dając jej wielką pewność siebie bo gdyby nie ta osoba dzisiaj nadal byłaby bez bloga, pisząc jedynie w kolejnych nowych zeszytach, które zapełniałyby swoje strony w szybkim tempie. 
Nie wiedziała, że pomysł z blogiem wypali. Była przekonana, że nigdy jej się nie uda. Tymczasem z każdym rokiem przybywało do niej coraz więcej ludzi. Im więcej ich było tym bardziej nabierała większej pewności siebie i chęci do dalszego pisania. Każde nowe osoby były dla niej niesamowitą motywacją a wsparcie, które otrzymywała i otrzymuje jest dla niej jedną z najlepszych rzeczy na świecie. Udało jej się zasłynąć nie tylko na blogu, ale trafiła także do miesięcznika, w którym pojawiają się jej opowiadania. Jej prace pierwszy raz zostały przeczytane przez jej mamę oraz ciocię, które wychwalają ją po niebiosa. 
''Nie sądziłam, że tak młoda, spokojna i dobra osoba może posługiwać się takim językiem jak robi to moja córka'' - słowa jej mamy, po których nie potrafiła ukryć swojego zadowolenia i był to moment, w którym poczuła wsparcie także i ze strony swojej mamy.
''Twoja praca była tak wspaniała, że mogłabym ją chłonąć całą sobą. Jesteś wspaniałą młodą dziewczyną i moją chrześnicą, która ma niesamowity talent'' - słowa jej cioci, która przyjechała następnego dnia po przeczytaniu jej pierwszego scenariusza na stronie miesięcznika. 
''Cieszę się, że dołączyła Pani do naszego miesięcznika, ponieważ bardzo go Pani urozmaica i pokazuje coś innego, ciekawego'' - słowa osoby, która pomaga jej udoskonalać swoje umiejętności i publikuje jej scenariusze w miesięczniku, której również jest wdzięczna za pomoc, jest jej wdzięczna z całego serca.
Jest wdzięczna także osobie dzięki, której mogła dostać się do miesięcznika. Osobie, która naprawdę wiele jej pomogła i pokazuje wsparcie do teraz. Stały się one swoimi najlepszymi przyjaciółkami tęskniąc za swoimi wiadomościami po jednym dniu przerwy od pisania ze sobą. Dziewczyna o pseudonimie Purrinee, której jest wdzięczna za wszystko, głównie za to, że jest. I chociaż mieszkają nieco dalej od siebie ich przyjaźń utrzymuje się do teraz, chcąc, aby trwała już na zawsze''.

Nie muszę Wam pisać o kogo chodzi bo sama historia pokazuje tutaj mnie. Nie wiedziałam jak mogłabym napisać post trzecich urodzin swojego bloga dlatego wybrałam formę historii. 
Uwierzycie, że jestem tutaj już trzy lata? Bo ja nadal nie mogę w to uwierzyć i byłam pewna na początku, że skończę z blogiem po roku lecz tak się nie stało. Nadal byłam i jestem i nie mam zamiaru kończyć z blogiem, nieważne co kto by mówił i jak bardzo byłby temu przeciwny. Nie skończyłabym z blogiem i pisaniem za nic w świecie. 
Co zyskałam przez trzy lata będąc tutaj? 

• 80 obserwatorów
• 443,972+ wyświetleń
• 57 reakcji z BTS
• 15 reakcji z GOT7
• 30 scenariuszy z BTS
• 29,688+ wyświetleń w karcie z BTS
• Scenariusz, który ma najwięcej wyświetleń to scenariusz +18 z V o nazwie ''Wonderful Night'', który posiada 7127+ wyświetleń.
• Reakcja z BTS, która ma najwięcej wyświetleń to reakcja o tytule ''Kiedy widzą swoje nowo narodzone dziecko po raz pierwszy'' z liczbą 9096+ wyświetleń.
• Reakcja z GOT7, która ma najwięcej wyświetleń to reakcja o tytule ''Kiedy idziesz do ich domu opiekując się nimi gdy są chorzy'' z liczbą 2133+ wyświetleń.

Ale oprócz tych cudownych wyników zyskałam coś więcej - Was. Główną uwagę skupiam na Was bo gdyby nie Wy mnie by tutaj nie było dlatego jestem Wam cholernie, cholernie i niesamowicie wdzięczna za to, że wciąż tutaj jesteście i nie wiem czy bez Was nadal bym tutaj była. Kocham wszystkich z osobna. Wszystkich, którzy tutaj zaglądają a są chociaż na chwilę. 

Pobijajmy kochani kolejne rekordy na tym blogu i sprawmy, aby na przyszły rok wszystkie liczby poszły dwukrotnie w górę! 

Jeszcze raz dziękuję za wszystko. Wasza Lave nigdzie się stąd nie wybiera i nie ma zamiaru. Będzie robiła wszystko, aby jej blog nadal istniał i odnosił kolejne sukcesy i wiedzcie, że nie mam zamiaru rezygnować z bloga. Nie po tym kiedy się z Wami zżyłam a sama chcę wiązać przyszłość z pisaniem.

DZIĘKUJĘ ZA TE TRZY LATA! <3 

Również spójrzcie gdzie ostatnio Waszej autorce udało się dotrzeć : 

Przyznam, że tak naprawdę zalogowałam się tam z nudów, aczkolwiek wiadomość, którą wysłałam była ze szczerego serca i nie sądziłam, że tam trafi mój wpis! Byłam w środku zalana łzami, ponieważ była możliwość, że te dwa zespoły wymienione przeze mnie to przeczytały i sama ta myśl sprawia, że nachodzą mi łzy szczęścia i to było coś czego również się nie spodziewałam, ani trochę.